شاکی از ژانویه 2014 به عنوان منشی مشغول به کار شده بود. در سپتامبر 2016، کارفرمای او به او اخطار فوق العاده داد.

در فرآیند حمایت از اخراج بعدی، طرفین از طریق توافقنامه توافق کردند که رابطه استخدامی باید در پایان ژانویه 2017 پایان یابد. تا این لحظه شاکی به طور غیرقابل برگشتی از پرداخت حق الزحمه معمول آزاد می شد. حقوق تعطیلی که هنوز وجود دارد باید با مرخصی جبران شود.

در زمان فسخ، حساب زمان کار شاکی دارای مانده اعتباری 67.10 ساعت بود. او خواستار پرداخت آنها در زمان پایان یافتن رابطه کاری شد. وقتی کارفرما با استناد به این که از کار آزاد شده امتناع کرد، دوباره در دادگاه کار شکایت کرد.

دادگاه کار مونستر در مرحله اول با نظر شاکی موافق بود. با این حال، کارمند در پرونده تجدیدنظر که توسط کارفرما فراخوانده شده بود شکست خورد. دادگاه استیناف استدلال کرد که توافقی که حاصل شد فقط جبران حقوق مرخصی موجود را تنظیم می کند. با این حال، آن است

اضافه کاری صرفاً به جای دریافت مرخصی. کارفرما می تواند از طریق اختیارات مدیریتی خود زمان این امر را تعیین کند. بنابراین به نظر داوران، مقرراتی در مقایسه ضروری نبود.

تصمیم BAG

دادگاه فدرال کار حکم داد که انقضای اعتبارات زمان کار در چارچوب حل و فصل دادگاه همیشه مستلزم مقررات دقیق است. مقررات ساده ای که معافیت غیر قابل فسخ را پیش بینی می کند، این شرط را برآورده نمی کند. برای کارمند بلافاصله مشخص نبود که این باید شامل اضافه کاری او نیز باشد.

در صورت داشتن هر گونه سوال در مورد فسخ، مرخصی و حساب های زمان کار، لطفا با موسسه حقوقی ما تماس بگیرید و یکی را ترتیب دهید. ملاقات

یا با شماره تلفن ما تماس بگیرید02366-94066 02.